در وسايل حمل و نقل ريلى، كوپلينگ يا سيستم اتصال دهنده، متشكل از لوازم و قطعاتى است كه اتصال دو واگن مجاور به يكديگر و يا اتصـال واگن به كشنده را امكان پذير مى سازد. به اين تـرتيب هر واگن درهر يك از دو انتهاى خود مجهز به يك سيستم اتصال (كوپلينگ) مى باشد كه معمولا هر دو از يك نوع هستند.
سابقه كاربرد و استفاده از اين تجهيزات به زمانى بازمى گردد كه اولين واگن هاى ساخت بشر، جهت حمل بار و مسافر به يكديگر متصل شـده و قـطـارهاى كوچك را تشكيل دادند. پيشينه ى تاريخى كوپليـنـگـ هـا در راه‌آهن برمى گردد به سال ١٨٣٠ ميلادى كه نوعى از آنها به عنوان استاندارد ساخته شد و به صورت تركيبى از زنجير و تامپـون؛ در راه آهن تجارتى انگلستان به كار بـرده شد. اين كوپلينگها در ادامه قلاب تـراموايى بودند اما مرتب تر و با قاعده تر از آنها شدند. در اين سيستم، واگن ها با استفاده از سيستم چنگك و حلقه، به همراه وسيله اى «بست» مانند كه واگن ها را به سمت هم مى كشيد، به يكديگر متصل مى شدند.
سيستم هاى اتصال واگن هاى بارى در راه آهن ايران، با توجه به نوع اتصال، به دو دسته غير اتوماتيك و اتوماتيك تقسيم مى شوند. تفاوت اين دو در آن است كه جهت اتصال نوع اتوماتيك نياز به نيروى انسانى نبوده و با تـوجه به حركت و ضربه یى يـك واگن بـه واگن مقابل خـود، اتصال برقـرار مى گردد ولى در نوع غيـر اتوماتيك، اپراتور مسئول اين كار مى بايست تجهيزات لازم را، جهت اتصال، در مقر خود قرار دهد. در ادامه به تشريح ساختمان و عملـكرد اين دو نوع سيستم اتصال مى پردازيم.