ترمز های الکتروپنوماتیک در قطار

یک جعبه کنترل در بالای کنسول مهندس وجود دارد. هنگامی که او می خواهد ترمزگیری کند، مهندس دکمه را فشار می دهد تا زمانی که بازخوانی میزان فشار سیلندر ترمز (یا درصد تلاش ترمز)مورد نظر او را نشان دهد. او دکمه را رها می کند؛ سپس واحد کنترل سیگنال را رمز گذاری کرده و به تمام خودروها ارسال می کند. آن ها به نوبه خود پیام را دریافت و تفسیر می کنند. سپس اجازه می دهند هوای فشرده از مخازن آن ها به سیلندر ترمز برود تا فشار سیلندر مورد نظر به دست آید. ریزپردازنده های موجود در خودروها به طور مداوم فشار سیلندر ترمز را در برابر نشتی کنترل کرده و فشار مورد نظر را حفظ می کنند.

اگر مهندس بخواهد فشار سیلندر ترمز را کاهش دهد، به سادگی دکمه رها سازی را فشار می دهد تا سطح مورد نظر، رها سازی جزئی یا کامل نشان داده شود. دوباره یک سیگنال کدگذاری شده و به ماشین ها منتقل می شود. ماشین ها هم به نوبه خود همان کاری را انجام می دهند که دستور داده شده است. اگر مهندس تنها خواستار کاهش جزئی تلاش ترمز باشد، می تواند در صورت نیاز دوباره تلاش را افزایش دهد، بدون اینکه ابتدا یک آزادسازی کامل انجام دهد. پردازنده خودرو به طور مداوم در حال نظارت بر لوله ترمز، مخزن مخزن و فشار سیلندر ترمز است.

هنگامی که فرمان های ترمز ارسال نمی شوند، واحد هد (کنترل)پیام های وضعیت را ارسال می کند. آخرین ماشین موجود در قطار (که می داند به دلیل انجام یک پرس و جو در قطار و شروع به کار، آخر است)به هر پیام وضعیت از انتهای سر پاسخ خواهد داد. تمامی خودروهای حاضر در این طرح بر این پیام ها نظارت خواهند کرد و اگر خودرویی نتواند سه پیام وضعیت را به صورت پشت سر هم از انتهای سر یا انتهای عقب دریافت کند، فرض بر این خواهد بود که قطار به دو قسمت تقسیم شده یا اینکه خط برق قطع شده است. سپس یک توقف اضطراری را آغاز می کند، در حالی که سعی می کند به سایر خودروها و لوکوموتیوها بگوید که این کار را انجام می دهد.